သၾကၤန္အလြမ္း(၄)

တရားစခန္းအထြက္ေန့မွာ ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္ေယာဂီေဆာင္အား တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာ သိမ္းဆည္းရွင္းလင္းၾကျပီးမွ ဘုရားကန္ေတာ့၊ ေယာဂီအေဆာင္မွဴးႏွင့္ လူၾကီးတခ်ိဳ႔ကို ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္သည္။ ေယာဂီေဆာင္အေပၚထပ္ ျမဘုရားအထံတြင္ ဘယ္သူမွမသိေအာင္လည္း ဆုပန္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ျမန္မာနိဳင္ငံတြင္းမွာ ရွိေနေသးသမွ်ႏွစ္စဥ္မျပတ္ တရားအက်င့္ျဖင့္လာေရာက္ ပူေဇာ္ပါမည္ဟူ၏။ (ထိုစဥ္က သူ႔မွာနိဳင္ငံရပ္ျခားတြင္ ပညာသင္မည္၊ အလုပ္လုပ္မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္လမ္းစ လံုးလံုးဝဝမရွိခဲ့ပါလ်က္ ျမန္မာနိဳင္ငံတြင္းမွာ ရွိေနေသးသမွ် ဆိုသည့္အခ်က္ကို ဘာေၾကာင့္ထည့္ေျပာမိမွန္း သူနားမလည္နိဳင္ေတာ့ေပ။) ထို့ေနာက္သူတနသၤာရီသို့ ျပန္ခဲ့ပါသည္။ မိဘအေပၚမေက်နပ္ေသာစိတ္၊ အားမလိုအားမရစိတ္တို့ႏွင့္ အရြဲ႔တိုက္ျခင္း၌ဝါသနာထံုေသာသူက ထိုအေခါက္ျပန္သြားျပီးေနာက္ စိတ္ထား၊ အျမင္ႏွင့္ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္အစစအရာရာ အေတာ္ၾကီးကြဲလဲသြားခဲ့သည္။ သူ႔အေျပာင္းအလဲကို သူ႔မိဘႏွစ္ပါးေကာင္းစြာ သတိျပဳမိၾကသည္။

သူကေတာ့ ေမ့ေမ့ကို မီးဖိုထဲမွာကူလုပ္ရင္းျဖစ္ေစ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ရာမွာေနရာမွာျဖစ္ေစ ရတတ္သမွ်အခ်ိန္တိုင္းမွာ တရားစခန္းအေၾကာင္းႏွင့္ တရားေတာ္မ်ားကိုတတြတ္တြတ္ ေျပာျပေနတတ္သည္။ မနက္ေစာေစာဘုရားဝတ္ျပဳ၊ တရားထိုင္ျပီးလ်င္တရားေခြမ်ား ထဖြင့္ေပးတတ္ေသာသူ့ကို ေဖေဖက "မဖြင့္နဲ့ဟာ၊ တရားသံၾကားရင္ ဗိုက္ပိုဆာတယ္" ဟုေျပာတတ္သည္။ သို့ေသာ္သူက လြယ္လြယ္လက္ေလွ်ာ့တတ္သူ ေတာ့မဟုတ္ခဲ့။ ေဖေဖက စာဖတ္ဝါသနာပါေလရာ သူကဖတ္ေစခ်င္ေသာစာအုပ္မ်ားကို ေဖေဖျမင္သာေသာေနရာမ်ားတြင္ ထားေပးေလ့ရွိ၏။ ထိုအခ်ိန္ကေဖေဖႏွင့္ေမေမသည္ ရွာေဖြေကာင္းတုန္းလူလတ္ပိုင္းမ်ားပီပီ စီးပြားေရးကလြဲ၍ ဘာမွသိပ္စိတ္မဝင္စားတတ္။ ဥပုသ္မေစာင့္၊ ပုတီးမစိပ္၊ တရားစခန္းဆိုတာ ေယာင္လို့ေတာင္မေတြးၾကပါေလ။ သူကသူ႔အိမ္၊ သူ႔မိသားစုႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ ဓမၼဒူတ (တရားတမန္) ျဖစ္ခဲ့သည္။

၁၉၉၉-သၾကၤန္မွာ ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို ေရႊဂူတရားစခန္းသို့ အေရာက္ေခၚသြားနိဳင္ခဲ့သည္။ ဘုန္းဘုန္းႏွင့္တကြ အားလံုးကသူ႔ကို ခ်ီးမြမ္းၾကေလ၏။ အေျမွာက္ၾကိဳက္ေသာသူက ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္ရေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း စရိတ္ခံကာေခၚေဆာင္သြားတတ္ျမဲျဖစ္သည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ YTU သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဘာသာစကားသင္တန္းမွ ဆရာတကြႏွင့္မိတ္ေဆြတစ္စု၊ တနသၤာရီေဒသက သူငယ္ခ်င္းမ်ား စသျဖင့္ သူ႔ဧည့္သည္ေတြစံုလွသည္။ တစ္ခါကဆိုဧည့္သည္၁၄ေယာက္။ က်န္တာကေတာ့ မပူရပါ။ သူ႔ဆရာမထံသို့ " အေမ.. ဒီႏွစ္သမီးဧည့္သည္ ဘယ္ႏွေယာက္ေနာ္" ဟုဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ဆက္လိုက္ရုံသာ။ စခန္းဝင္ရမည့္ညေနမွ ဓႏုျဖဴသို့ ဧည့္သည္ေတြႏွင့္အတူ သူေရာက္လာတတ္ျမဲ။ စားစရာထမင္းဟင္းဖြယ္ဖြယ္ရာရာႏွင့္ သူအပါအဝင္ဧည့္သည္အားလံုးအတြက္ အိပ္ယာလိပ္၊ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာကအစ လိုအပ္တာမွန္သမွ် အဆင္သင့္ရွိေနျမဲတည္း။ စာေမးပြဲနီးေနသည္ဟုလည္း သူဂရုမစိုက္ပါ။ practical ရွိသည္၊ ဘာရွိသည္ညာရွိသည္ ဘာမွဂရုမစိုက္ဘဲ တရားစခန္းပြဲသို့ သူေရာက္ျမဲ။ စာေမးပြဲနီးတယ္သတင္းၾကားလ်င္ ေရႊဂူေက်ာင္းတိုက္ တာဝန္ခံဦးဇင္း ဦးေရဝတ(ယခု-လက္ပံဇင္ေက်ာင္းတိုက္ဆရာေတာ္) ၏ေက်းဇူးျဖင့္ ေယာဂီေဆာင္အေပၚထပ္ သူ႔အိပ္ယာလိပ္ေဘးတြင္ စာၾကည့္စားပြဲပါစီစဥ္ေပး ထားျပီးသားျဖစ္ေလသည္။ သူ႔အေဒၚလည္းပဲႏွစ္စဥ္မျပတ္ ေရာက္လာျမဲ။ အဖြား၊ အေဒၚၾကီး၊ အေဒၚလတ္မ်ားလည္း သူတို့တူအရီး၏ ခိုင္မာမွဳ၊ တက္ၾကြမွဳကိုျမင္ရျပီး ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ တရားစခန္းဝင္ေလ့ရွိလာၾကသည္။

သူတကယ္ပဲလြမ္းရပါသည္။ သူတို့သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ စာကေလးသိုက္က်သလို ဘုန္းဘုန္းေတြကို အေမးအျမန္းထူဖူးၾကသည္။ စက္ဝိုင္းေဒသနာတစ္ခ်က္ခ်ကာ ဝိုင္းထိုင္ရင္းျငင္းၾကခုံၾက ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကဖူးေလ၏။ အတက္ေန့မွာ ေက်ာင္းဝင္းထဲ၌မုန့္လံုးေရေပၚဝင္လံုး၍ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေဖြးေဖြးျဖဴဖူးၾကသည္။ ေစ်းထဲသြား၍ ေယာဂီအားလံုးအတြက္ တေရာ္ကင္မြန္း ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတြသြားဝယ္ကာ သၾကၤန္အတက္ေန့ ေခါင္းေဆးမဂၤလာလုပ္ရန္ဟု ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြး၍လည္း လွဴဖူးၾက၏။ အလြန္ပူျပင္းေသာေႏြ ဓမၼာရုံထဲမွာ ေယာဂီၾကီးမ်ားတရားထိုင္ေနခ်ိန္မွာ သူတို့ကေယာဂီေဆာင္ေအာက္ထပ္ ေကာ္ရစ္ဒါမွာသရက္ပင္ရိပ္မွာ နံရံကိုမွီ၍ ေျခေထာက္ေလးေတြဆင္းထိုင္ကာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးတရားမွတ္၍ လည္းေနဖူးၾကသည္။ ထိုကိစၥကို တရားစခန္း၏ၾသဝါဒ ဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေသာ ေစ်းဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကျမင္မိသြား၍ ညတရားပြဲတြင္ထုတ္ေဖာ္ ခ်ီးက်ဴးေလသည္။ တရားသျဖင့္အားထုတ္ကာ စိတ္ေရာ၊ ကိုယ္ပါခ်မ္းသာေနမွ တရားဟူ၏။ သူတို့ကလည္းေျမွာက္စားထားေသာေၾကာင့္ လတ္လတ္စင္၊ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး ဘုရားစူးေယာဂီေလးမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကေလသည္။ စခန္းဝင္ေယာဂီအေရအတြက္သိပ္မ်ား၍ ေနရာအခက္အခဲရွိေသာႏွစ္မ်ားတြင္ သူတို့အိပ္ယာေနရာမ်ားကို ေနာက္က်မွေရာက္လာသူမ်ားအားေပးကာ ၾကံဳရာလူ၏ျခင္ေထာင္သို့ ၾကံဳသလိုဝင္တိုးကာလည္း အိပ္ဖူးၾကေလသည္။

တရားႏွင့္မနီးစပ္လွေသာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔သည္လည္း သူတို႔မိသားစုမ်ား၏ ဓမၼဒူတမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကရေလသည္။ ဝိပႆနာတရားႏွင့္ ေက်းဇူးဆပ္လ်င္ ေမြးေက်းဇူး၊ ေကၽြးေက်းဇူးမ်ားျပည့္ျပည့္ဝဝ ေက်ပြန္သည္ဟုနားလည္ကာ တရားႏွင့္ေက်းဇူးဆပ္ၾကသည္။ ေဖေဖကေတာ့ အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြ အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ၾကီးတစ္ဦးအား သူ႔ေရွ႔မွာပင္ဤသို့ေျပာဖူးေလသည္။ "ကၽြန္ေတာ့သမီးက မိဘေက်းဇူးအထူးဆပ္စရာ မရွိေတာ့ဘူးဗ်၊ ေက်ျပီးသားပဲ။ ဒါေတာင္သူကကၽြန္ေတာ္တို့ ေနာင္ေရးအတြက္ဆိုျပီး ၾကိဳးစားေနတုန္းဗ်ာ။ သူကကၽြန္ေတာ္တို့အတြက္ အေမနဲ့တူေသာသမီးမ်ိဳးျဖစ္တယ္" ဟူ၏။ (ဖခင္တစ္ေယာက္၏ ၾကြားဝါျခင္းအျဖစ္ နားလည္ေပးၾကပါရန္။)

၂၀၁၁-သၾကၤန္ကား မအားရာယားနာေပါက္သလို အလုပ္မ်ားသည့္ၾကားက လြမ္းလို့ေဆြးလို့ေကာင္းေနတုန္း အတက္ေန့သို့ပင္ သုတ္သီးသုတ္ျပာ ေရာက္လို့လာခဲ့ပါျပီ။ သူ႔အလြမ္းေတြကိုလည္း ေရာက္ရာေနရာက နိဂုံးခ်ဳပ္ပါေတာ့မည္။ ဤေနရာတြင္ ထိုတရားစခန္းႏွင့္ဆက္စပ္ကာ သူဆည္းကပ္ခိုလွဳံခြင့္ရေသာ ဓမၼဒူတဆရာေတာ္ဘုရားမ်ားအား ေအာက္ေမ့တမ္းတစြာ အမည္နာမေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ၁၉၉၈သၾကၤန္က ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ပဓာနနာယက ဓမၼဒူုတဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး နတ္ရြာစံပ်ံလြန္မူျပီးစအခ်ိန္ျဖစ္၍ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တစ္ႏွစ္တာအခ်ိန္ဇယားပါ သာသနာေရးကိစၥမ်ားကို တပည့္နာယက (၆) ပါးတို့က အသီးသီးတာဝန္ခြဲေဝယူေနၾကခ်ိန္ျဖစ္၏။ ထိုႏွစ္ကထိုတရားစခန္းကို အရွင္ပညာဝရ(ဓမၼဒူတ သိမ္ဇရပ္ေတာရဆရာေတာ္) ႏွင့္ ဓမၼဒူတအရွင္ဝိမလ ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္ႏွစ္ပါးမွ ႏွစ္ပိုင္းခြဲ၍ တာဝန္ယူခဲ့ၾကသည္။

ေနာက္ႏွစ္မ်ားတြင္ အရွင္ေဆကိႏၵ (လက္ရွိ ဓမၼဒူတေဇတဝန္ေတာရ ဆရာေတာ္ဘုရား) ကသံုးႏွစ္ခန့္ဆက္တိုက္ တစ္ပါးတည္းတာဝန္ယူခဲ့ျပီး၊ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ ဓမၼဒူတမုဒံုဆရာေတာ္ အရွင္ေကာသလႅႏွင့္ တစ္ပိုင္းစီတြဲဘက္ တာဝန္ယူခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းအရွင္ေဆကိႏၵ ဆရာေတာ္ဘုရား သာသနာ့တာဝန္ေတြ ပိုမိုၾကီးမားမ်ားျပားလာျခင္းေၾကာင့္ ဓႏုျဖဴတရားစခန္းကို အခ်ိန္ျပည့္တာဝန္ယူရန္ အေျခေနမေပးသျဖင့္ ဆရာေတာ့္တပည့္ညီေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ အရွင္ကုသလ၊ အရွင္လကၡဏ၊ အရွင္စေႏၵာဒယတို့က ဆရာေတာ္ႏွင့္အတူ အလွည့္က်ၾကြေရာက္တာဝန္ယူၾကပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အရွင္စေႏၵာဒယ (လက္ရွိဓမၼဒူတေဇတဝန္ေတာရ ေဆကိႏၵာရာမေက်ာင္းတိုက္ၾကီး၏ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ဘုရား) က ယခုအခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ျပည့္တာဝန္ယူကာ တရားေဟာ၊ တရားျပကမၼဌာနာစရိယတာဝန္မ်ားကို ဒကာဒကာမမ်ားအတြက္ ၾကီးမားေသာဂရုဏာျဖင့္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိပါသည္။

တႏွစ္ကသၾကၤန္ သူကစလံုးမွာေရာက္စ လံုးလည္လိုက္၊ ကုန္းလည္ဆိုက္ေန၍ ေရႊဂူတရားစခန္းသို့ မေရာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔မိသားစုကတနသၤာရီမွ တကူးတကေရာက္ေအာင္သြားခဲ႔ၾက၏။ ေဖေဖႏွင့္ ေမာင္ေလးႏွစ္ေကာင္က ဒုလႅဘရဟန္းဝတ္ျဖင့္ တရားအားထုတ္ျဖစ္ၾကသည္။ သူဖုန္းဆက္ေသာအခါ ေမေမက ဒီမွာကသမီးရဲ့ မိဘျဖစ္ရတာ အေတာ္ဂုဏ္ရွိျပီး မ်က္ႏွာပြင့္တာပဲဟု ၾကည္နဴးစြာေျပာခဲ့ပါသည္။ မႏွစ္ကသၾကၤန္တရားစခန္းအထြက္ေန့မွာ ဆရာမႏွင့္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားက G-talkမွလာ၍ သူတို့ျပဳစုၾကသမွ်ကုသိုလ္တို့ကို သူ႔အားေျပာျပအမွ်ေဝၾကပါ၏။ "ဟိုဘယ္သူနဲ့မွမတည့္တဲ့ အေမေဒၚတင္ၾကည္ေလ နင့္ကိုေအာက္ေမ့လိုက္တာဆိုပဲ၊ ငါ့ေျမးေလးမေရာက္လာတာ၂ႏွစ္ေတာင္ရွိေပါ့လို့ ေျပာတယ္ေဟ့။ တျခားသူေတြဘယ္ေလာက္ သတိယလည္းဆိုတာေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြးသာၾကည့္။ ေနာက္ႏွစ္ေတာ့နင္ လာျဖစ္ေအာင္လာမွျဖစ္မယ္။ ဆရာေတာ္ကိုလည္းဖုန္းဆက္လိုက္ဦး။ နင့္အေၾကာင္းခဏခဏေျပာတယ္" ဆိုတာေတြလည္းပါေသးသည္။ ဆရာေတာ္အရွင္စေႏၵာဒယအား ဖုန္းေခၚရာ ဆရာေတာ္ကလည္း ဝမ္းသာအားရေလသံျဖင့္ နင့္ကိုရွိေစခ်င္လိုက္တာဟာဟု အစခ်ီလ်က္ ေယာဂီေတြတရားအဆင့္ျမင့္လာေၾကာင္း၊ ဘာတရားေတြေဟာေၾကာင္း၊ အေခြေတြပို႔ေပးမည့္အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ကုသိုလ္အစုစုမ်ားကို ေျပာၾကားအမွ်ေဝေလသည္။ တရားသံေဝဂႏွင့္ ကုသိုလ္ပီတိစိတ္ထက္ လြမ္းတစိတ္သာပိုမ်ားလ်က္ မ်က္ရည္ဝဲေသာသူ႔ကိုယ္သူ နားလည္ရခက္မိပါ၏။ ဒီႏွစ္သၾကၤန္မွာလည္း သူအေရာက္မသြားနိဳင္ခဲ့ပါေပ။ ထို့ေၾကာင့္ဤသၾကၤန္အလြမ္းကို သူေတာ္ေတာ္မအားသည့္ၾကားကေရးပါသည္။ သူလြမ္းခ်င္သလိုလြမ္းျပီး ေရးခ်င္သလိုေရးထားတာျဖစ္၍ စာဖတ္သူမ်ားကိုအားနာလွပါသည္။ လာမည့္ႏွစ္သၾကၤန္တြင္ ဒီလိုပို့စ္မ်ိဳးမဖတ္ခ်င္ၾကပါက မမင္းတစ္ေယာက္ဓႏုျဖဴတရားစခန္း ျပန္ဝင္နိဳင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာပို့သၾကပါကုန္။ ။