ေဝး....ဆဲ

မနက္ေစာေစာ ႏုိးတစ္ဝက္အခ်ိန္ေတြက စ, တယ္
ႏွလံုးအိမ္ရဲ့ အတြင္းပိုင္းဆီကေန စ, တယ္
နာတာရွည္ေနတဲ့ သံသရာရွည္ေစမယ့္ အဲ့ဒီ "စိတ္" ေတြ....

ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြ၊ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေရာ
ေသြးလႊတ္ေၾကာ၊ ေသြးျပန္ေၾကာေတြမွာေရာ
အထပ္ထပ္ အထပ္ထပ္၊ အဆက္မျပတ္ဘူးေတာင္ထင္ရတယ္...

အိပ္မက္အတုေတြ၊ အိပ္မက္အစစ္ေတြအထိ
ဆံျခည္မွ်င္ေသြးေၾကာေတြအထိ
ဒုတ္ဒုတ္ထိေအာင္ ေရာက္ေရာက္ေနသ၍ေပါ့ေလ.....

"မခ်စ္ေတာ့ဘူး"ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းေျပာနိဳင္ဖို့အေရး...

13rd, May '2009 (Wed)




မမင္း ဒီကဗ်ာေလးကို ဒီပို့စ္အျဖစ္ မတင္ခင္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ေပးဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
အဲဒီေန့က မမင္းဒီမွာ အလုပ္ဝင္တာ တစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေန့ပါ...ရုံးခ်ိန္မွာပဲေရးျပီး၊ ေရးျပီးျပီးခ်င္း တစ္ဦးတည္းေသာ ျမန္မာလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ (M&E Engineer) အစ္ကို ကိုေပးဖတ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအစ္ကိုက ဖတ္ၾကည့္ျပီး ဒီလိုအားေပးခဲ့ပါတယ္..."ငါက နင္အစာအိမ္နာတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတဲ့အေၾကာင္း ေရးတယ္မွတ္ေနတာ... ေအာက္ဆံုးေရာက္မွ ဘာမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္" တဲ့။ ဟီး...မမင္းကိုယ့္အေရအခ်င္း ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားမိသား။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနာက္တစ္မ်ိဳးေျပာခဲ့ပါတယ္။ အာရုံစိုက္ျပီးဖတ္ေနရာက ေနာက္ဆံုးအေၾကာင္းအေရာက္မွာ တြန့္ခနဲေနသြားျပီးေတာ့ "ေျပာလိုက္ေလ...ေျပာလိုက္ပါလား"... လို့ စိတ္လွဳပ္ရွားစြာေျပာခဲ့ပါတယ္။ မမင္းက ျပံဳးစိစိေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးကို လက္နဲ့ေထာက္ျပလိုက္တယ္ေလ....။ တစ္ကယ့္ကို ေဝးေနဆဲမို့ပါ။ တစ္ေန့ေန့ေတာ့ ေျပာနိဳင္ပါလိမ့္မယ္ (ေနာက္အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္သြားျပီးရင္ လို့ထင္တာပဲ)။ ။