ညခါးခါး

ေန့က ႏြမ္းနယ္ေညာင္းကိုက္ေနမွေတာ့
ည ကိုဘယ္လိုမ်ား ေသာက္မ်ိဳလိုက္ရပါ့

လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ ကပ်ာကယာေလာင္းခ်ိဳး
မျဖစ္မေနေတြကို စားသံုးျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့...
ဟာတာတာညတစ္ခုဟာ အိပ္ခ်င္စိတ္မဲ့ေနတတ္ရဲ့။

မီးပိတ္လို့ေတာင္မွ ေမွာင္မသြားတတ္တဲ့
ေပါ့ပ်က္ပ်က္ညမ်ိဳးေပါ့၊ ထံုထိုင္းေနခ်င္လည္းမရခဲ့ဘူး။

ညရဲ့ ညထဲ... နာနာက်င္က်င္၊ အလူးလူး အလွိမ့္လွိမ့္နဲ့..
နားစြင့္ထားခဲ့လည္း ၾကယ္ေၾကြသံ ငါမၾကားရဘူး...
လွမ္းေမွ်ာ္ေငးလည္း လမင္းက ထြက္မလာခဲ့ဘူး...

အင္တာနက္ နဲ့ ဖုန္းကဒ္အသစ္ေတြရွိေနလည္း
ငါ... ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာခြင့္မရဘူး။
ငါ... ၾကားခ်င္တာေတြ မၾကားရဘူးကြဲ ့။

အသံတိတ္ေနလည္း... ၾကယ္ေတြအခ်ိန္တိုင္းေၾကြေနတယ္။
သာသာ၊ မသာသာ... လ' ဆိုတာ ရွိေနတယ္။
မျမင္ရ၊ မၾကားရလည္း ငါသိေနတာပဲ အခ်စ္ရယ္...

ကြယ္...ဒီည၊  ထက္သန္ျမျမ၊ စူးရွရွ အလြမ္းေတြနဲ့
ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးကို    ခါးသက္ေနေတာ့တယ္။ ။

မမင္း
March 22, 2010(Mon) 11:26 PM

ေနတတ္လ်င္ ေက်နပ္စရာ

ေမလမကုန္ခင္ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့သည္။ Computer Programming သင္တန္း (ACE) မွအျပန္ျဖစ္ပါသည္။ မသြားအား၍ၾကာေနျပီျဖစ္ေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုေရြးရန္ စိုင္းဘုန္းထူးဓာတ္ပံုတိုက္ကို သြားရန္စိတ္ကူးရမိသည္က ဒီစာကိုေရးျဖစ္ေစေသာ အေၾကာင္း၏ အစေပတည္း။

နယ္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေလ့ရွိေသာ ျပႆနာမ်ားထဲကတစ္ခုကား အကုန္အက်မ်ားေသာလမ်ားတြင္ လကုန္ခါနီး၌ေငြျပတ္သြားတတ္ျခင္း။ ပန္းဆိုးတန္းစာအုပ္ဆိုင္တန္းေရွ့တြင္ ေယာင္လည္ေယာင္လည္လုပ္ရင္း ပိုက္ဆံအိတ္အျပာကေလးကို အထဲမွာရွိသမွ်အလြတ္ရေနပါလ်က္က မအူမလည္ႏွင့္ ဖြင့္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ယိုးဒယားျဖစ္ အေတာ္အတန္ၾကီးေသာ အိတ္ကေလးျဖစ္၍ ေက်ာင္းမွာသံုးေနရေသာ Scientific Calculator ကတစ္ကန့္၊ တစ္ေထာင္တန္ ၆ ခ်ပ္ကတစ္ကန့္၊ ေဖေဖ၊ေမေမတို့ဓာတ္ပံုေလး ႏွင့္ ေက်ာင္းသားကဒ္၊ မွတ္ပံုတင္ႏွင့္ ေကာ်င္းအပ္ရန္စာရြက္စာတမ္းတခ်ိဳ့ သပ္ရပ္စြာရွိေနသည္။ ေက်ာင္းအပ္ရန္ႏွင့္ ဒီလကုန္ထိ ကၽြန္မသံုးရန္မွာ ဤတစ္ေထာင္တန္ ၆ ရြက္သာျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္ လကုန္ရန္ သံုးေလးရက္သာလိုေတာ့သျဖင့္ ဒီလေတာ့ဒီေငြႏွင့္ ေလာက္ငွပါလိမ့္မည္... စသည္ျဖင့္ေတြးရင္း စာအုပ္ကေလးေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲကာ မွတ္တိုင္ဘက္ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲျပန္ထည့္ရင္း အေသအခ်ာပိတ္ေနစဥ္မွာပင္ နံပါတ္ ၃၂ မီနီဘတ္စ္တစ္စင္း လာရပ္သည္။ ေန့ခင္းေန့လည္မို့ထင့္၊ လူေခ်ာင္လ်က္လည္းရွိေလသည္။ အသင့္ထုတ္ျပီးသားေငြအႏုပ္မ်ားကို ကားခေပးကာ ၂မွတ္တိုင္ပဲစီးရမည္ျဖစ္၍ အေပါက္ဝနားမွာပင္ ရပ္စီးခဲ့ေလသည္။ လမ္း ၅၀ မွတ္တိုင္တြင္ဆင္းကာ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ျပီး ဓာတ္ပံုဆိုင္ေရွ့ေရာက္ေသာ္ ေဘာက္ခ်ာကိုအသင့္ထုတ္ထားမည္ အၾကံျဖင့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဖြင့္ကာ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုို ႏွဳိက္ယူလိုက္သည္။ မေတြ  ့။ စာအုပ္၊ ထီး ... တစ္ခုစီထုတ္၍ေသခ်ာရွာသည္။ မေတြ ့ေတာ့။ ခုနေလးတင္ကိုင္တြယ္ဖြင့္ၾကည့္ျပီး ေသခ်ာထည့္လာခဲ့သည္ ႏွစ္မွတ္တိုင္အတြင္းမွာ မရွိေတာ့။ ဥစၥာဟူသည္ မ်က္လွည့္မ်ိဳးဟု ဆိုပါသည္။ ကၽြန္မသည္ အေတြ ့အၾကံဳမရွိသူမို့လည္း အမွန္တကယ္ မ်က္စိလည္သြားခဲ့ရပါသည္။

ကၽြန္မ၏စိတ္သည္ ရုတ္တရက္ေနာက္က်ိရွဳပ္ေထြး သြားပါသည္။ ပိုက္ဆံကေတာ့ အမွန္တကယ္မမ်ားလွပါေပ။ သို့ေသာ္ ေက်ာင္းက ဒီတစ္ပတ္ေနာက္ဆံုးထား၍ အပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတစ္ခါအပ္မယ္လုပ္တိုင္း တစ္ခါအလုပ္ရွဳပ္္ရေသာ (စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကိုတစ္ခါ ႏွစ္တိုင္းလုပ္ရေသာ) ကၽြန္မ၏ အက်င့္စာရိတၳေကာင္မြန္ေၾကာင္းကို အက်င့္စာရိတၳဘယ္လိုေနမွန္း ကၽြန္မ မသိေသာလူၾကီးဆိုသူမ်ားထံက သြားေတာင္းရေသာ ေထာက္ခံစာမ်ားလည္း ပါသြားေသာေၾကာင့္  ျပန္ေတာင္းရျပန္ဦးေတာ့မည္။ ဓာတ္ပံုေတြေရြးရန္ စကားေတြရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာရေတာ့မည္။ ေလာေလာဆယ္အိမ္ကေငြလႊဲလ်င္ ဘဏ္မွာသြားထုတ္ရန္မွတ္ပံုတင္ မရွိေတာ့။ မွတ္ပံုတင္အသစ္ လုပ္ခ်င္လ်င္ နယ္မွာျပန္လုပ္ရမည္။ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီ၍ ကုန္ျပန္ဦးမည္။ မိဘမ်ားကို အားနာမိသည္။ Calculator ပါသြားသျဖင့္ မုန့္ဖိုးစုကာ မဝယ္နိဳင္မခ်င္း ၃ လေလာက္ေတာ့ ဒုကၡမ်ားေပဦးမည္။ လတ္တေလာေေက်ာင္းအပ္ရန္ႏွင့္ သံုးရန္ေငြက ခ်က္ခ်င္းလိုအပ္လာျပီ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္္ ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာမ်ားကား မဖိတ္ေခၚဘဲ စိတ္ထဲသို့ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း အလံုးအရင္းႏွင့္ ဝင္ေရာက္လာေတာ့သည္။

ထံုးစံအတိုင္း ဒုကၡေတြ ့ေတာ့ ဘုရားကိုသတိရလိုက္သည္။ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းေတြ လြတ္တယ္ဆိုတဲ့ ဟိုနေမာေတ ဂါထာေလးရြတ္လိုက္ရင္ ပိုက္ဆံအိတ္မ်ား ျပန္ရေလမလား။ ရလိုမွဳႏွင့္ဇြတ္ေတြးျပီးမွ ရွက္ေယာင္ေယာင္ျဖစ္မိေသးသည္။ ဘုရားကိုသတိရမိ၍ ေကာင္းေသာမွန္ေသာ သတိေတြ ဆက္တိုက္ရလာေတာ့သည္။ ကၽြန္မသည္ ရုပ္နာမ္တရားတို့၏ သေဘာကို အရွိအတိုင္း၊ အမွန္အတိုင္း သိခ်င္၍ ဝိပႆနာသတိပဌာန္အလုပ္ကို အားထုတ္ဖူးေလသည္။ အလုပ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး၊ ကၠုိရိယာပုဒ္မေရြး သတိရလ်င္ရသလို သတိထာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျဖစ္ျဖစ္ေလာက္ေလာက္ ဇြဲနပဲႏွင့္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္မဟုတ္၍ ရုပ္အစစ္၊ နာမ္အစစ္ေတြေတာ့ ဘယ္ေနသည္ေသခ်ာမသိ။ သတိထားေသာ အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ ယခုသတိေလးရလာသည္။ "ငါ့စိတ္ဟာ ေဒါသကိေလသာ၊ ေလာဘကိေလသာ အႏုစားအၾကမ္းစားေတြေၾကာင့္ ေနာက္က်ိပူေလာင္ေနပါလား။ ဒါ အကုသိုလ္စိတ္ေတြပါလား" ဟူ၍။ "သတိ" ဟုကၽြန္မေျပာေနေသာ အမွတ္ရမွဳစိတ္ကေလး ျဖစ္ေပၚသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေရွ့က အကုသိုလ္စိတ္လည္း ပ်က္ေလသည္။ သို့ေသာ္ ကိေလသာအပူဓာတ္က အရွိန္ဟပ္ေနဆဲျဖစ္သည္ကိုလည္း ကၽြန္မေကာင္းစြာ သတိျပဳမိျပန္ပါသည္။

ဘုရားရွင္ကို သတိရမိတိုင္း မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ နေမာတႆဘုရား ရွိခိုးကိုႏွဳတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ ရြတ္ဆိုရွိခိုးမိရန္ ေလ့က်င့္ေနသူျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ယခုလည္း အေသအခ်ာအာရုံျပဳကာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးအား ရုိေသျမတ္နိဳးစြာရွိခိုးလိုက္မိပါသည္။ ဘဂဝါဂုဏ္ေတာ္၊ အရဟံဂုဏ္ေတာ္၊ သမၼာသမၺဳဒၶဂုဏ္ေတာ္တို့ကို အက်င့္ရွိျပီးသားစိတ္က က်က်နန ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္မိသည္။ အရဟံဂုဏ္ေတာ္၏ အနက္တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေသာ "ကိေလသာမွန္သမွ်ကို တစ္ခုမက်န္ ပယ္လွန္ေထြးအံ ေတာ္မူျပီးပါေပထေသာ" ဟူသည့္ေနရာအေရာက္တြင္ ရင္ထဲကကိေလသာမ်ား အရွိန္ကုန္သြားပါေတာ့သည္။ ဘာမဟုတ္ေသာ အခက္အခဲေလာက္ႏွင့္ စိတ္ပ်ာယာခတ္သြားျခင္းအတြက္ ရွက္မိေတာ့သည္။ ဘုရားရွင္အား ေလးစားၾကည္ညိဳေသာစိတ္၊ ေက်းဇူးတင္ေသာစိတ္မ်ားလည္း ယခင္ကရွိျပီးသားထက္ ပို၍ပို၍တိုးတက္လာပါသည္။

တိုး၍သာ တိုးလာသည္ဟုေျပာလိုက္ရသည္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္သၾကၤန္ (၇) ရက္တရားစခန္းမွ စတင္ကာ ဤကမၻာေလာကတြင္ ကၽြန္မအေလးစားဆံုးႏွင့္ ေက်းဇူးအတင္ဆံုးပုဂၢိဳလ္မွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို့ရာတြင္ ဤေနရာ၌ အေရးတၾကီးဝင္ခံလိုတာ ရွိေပသည္။ သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘဝ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ရျပီးသည့္ေနာက္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္း ကာလပတ္လံုး သတၱဝါအားလံုး၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ စဥ္းစားေတာ္မူခဲ့ေသာ မဟာဂရုဏာေတာ္ၾကီး၊ ပါရမီဆယ္ပါးအျပားသံုးဆယ္ကို ဆည္းပူးျဖည့္တင္းခဲ့ေသာ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာမွ အမ်ားသူငါၾကံစည္ရန္ပင္မရဲေသာ  စြန့္လႊတ္အနစ္နာခံမွဳမ်ား၊ နန္းမသံုးေဆာင္ႏွင့္ အျမင့္မားဆံုးစည္းစိမ္ေတြအၾကားက သိဒၶတၳ အျဖစ္မွသည္ သစၥာေလးပါးသိျမင္ေသာ သဗၺညဳတညဏ္ေတာ္ရွင္ အျဖစ္သို့ အေရာက္ပို့ေဆာင္ခဲ့ေသာ အက်င့္သီလႏွင့္ လံု့လဇြဲသန္အားထုတ္ခဲ့မွဳမ်ားႏွင့္ ေလာကမွလြန္ေျမာက္၍ အတုမရွိအျမတ္ဆံုး အသာဆံုးျဖစ္ေသာ၊ ကိေလသာဟူသမွ် ဝါသနာႏွင့္ အေငြ ့အသက္ပါမက်န္ကင္းေဝး စင္ၾကယ္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္၏ ညဏ္ေတာ္၊ ဂုဏ္ေတာ္၊ ေက်းဇူးေတာ္တို့ကို ကၽြန္မရိပ္မိေသာပမာဏသည္ကား မဟာသမုဒၵယာေရျပင္အား ျခင္ႏွဳတ္သီးႏွင့္ ေထာက္မိသည္ထက္ ပိုအံ့မထင္ပါ။

ဗုဒၶါႏုႆတိေၾကာင့္ တည္ခန့္သြားေသာစိတ္သည္ ေမတၱာအေအးဓာတ္အား ဖိတ္ေခၚလိုက္သကဲ့သို့ရွိသည္။ ပထမဦးစြာ ေပါ့ဆမိေသာ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းစြာခြင့္လြတ္လိုက္နိဳင္သည္။ [;P ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေပကိုးေလ။] ထို့ေနာက္ ကိုေရႊခါးပိုက္ႏွိဳက္အား ေမတၱာပြားမိေတာ့သည္။ သူေတာ့အဆင္ေျပ၊ ဝမ္းသာေနပါေစဟူ၍။ [ထိုေမတၱာဓာတ္ေၾကာင့္ေပေလာ။ ကိုခါးပိုက္ႏွိဳက္ကား ကၽြန္မ၏ ပိုက္ဆံအိတ္အခြံႏွင့္ မွတ္ပံုတင္၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ႏွင့္ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ကၽြန္မ၏ဖုန္းစာအုပ္မွ သူငယ္ခ်င္း၏ဖုန္းနံပါတ္အား ဆက္သြယ္ကာ ကၽြန္မထံအခ်ိန္မွီ ျပန္ပို့ေပးခဲ့ေလသည္။ း) ] ထိုသို့ ေမတၱာစိတ္ထားပြားမ်ားျပီးခ်ိန္၌ ကၽြန္မသည္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္ အခက္အခဲအားလံုးအတြက္ ၾကည္လင္ေသာစိတ္ထားႏွင့္ ျပည့္ဝေသာခြန္အားတို့ကို ပိုင္ဆိုင္ေနခဲ့ေလျပီ။ ထိုအခက္အခဲမ်ားေျဖရွင္းရာတြင္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သတ္ၾကမည့္သူမ်ားအေပၚ ၾကိဳတင္ေမတၱာပြားမိျပန္သည္။ ထို့ေနာက္ ဆက္ကာဆက္ကာ သတၱဝါအားလံုးအေပၚ။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပံဳးျမျမေလးရွိေနသည္ကို ေက်နပ္စြာသတိျပဳမိေတာ့သည္။

စိတ္သည္ လက္ဖ်စ္တစ္တြက္ အတြင္းကုေဋတစ္သိန္း ျဖစ္ပ်က္သည္ဟု ၾကားနာခဲ့ဖူးသည္။ တကယ္လည္း ကၽြန္မပိုက္ဆံအိတ္ရွာမေတြ ့သည္မွစ၍ စိတ္ေနာက္က်ိရွဳပ္ေထြးျခင္း၊ ပူပန္ျခင္းတည္းဟူေသာ ကိေလသာအပူဓာတ္၊ အကုသိုလ္ဓာတ္ဆိုးမ်ားကို ဗုဒၶါႏုႆတိ၊ ေမတၱာဘာဝနာတို့ျဖင့္ တြန္းလွန္နိဳင္ခဲ့သည္အထိမွာ ထိုဓာတ္ပံုဆိုင္ေရွ့မွာပင္ ခဏတာမွ်သာျဖစ္သည္။ စိတ္တြင္အခ်ိန္မွီျဖစ္ေပၚလာေသာ အမွတ္ရမွဳသေဘာ=သတိ ေလးအတြက္ ေလ့လာက်င့္ၾကံ အားထုတ္ခဲ့ရသည္မ်ားကို ေက်နပ္မိပါသည္။

သက္သတ္လြတ္၊ မီးလြတ္စားသည္ကို တရားအားထုတ္သည္ ေခၚပါသလား။ တျခားတျခားအလားတူ ကိစၥမ်ားကို တရားအားထုတ္သည္ေခၚပါသလား။ မ်က္စိမိွတ္၍ ၾကာၾကာထိုင္နိဳင္ေအာင္ ၾကိဳးစားျခင္းကို တရားအားထုတ္သည္ ေခၚပါသလား။ ကၽြန္မတို့ပတ္ဝန္းက်င္ ဘာသာေရးေလာကအား ကၽြန္မညဏ္မမွီေသး ဟုပင္ထင္ပါသည္။ တရားဆိုတာ ရွဳပ္ရွဳပ္ေထြးေထြး ဆန္းဆန္းျပားျပားမဟုတ္ဘဲ မိမိစိတ္ကို အကုသိုလ္မွပယ္ေရွာင္၊ ကုသိုလ္ဓာတ္ျဖစ္ေအာင္ႏွင့္ ျဖဴစင္ေအးခ်မ္းေအာင္ အခ်ိန္တိုင္းမွာရိုးရိုးကေလး အားထုတ္ၾကိဳးစားျခင္းကိုပင္ တရားက်င့္ျခင္း(ဝါ) တရားအားထုတ္ျခင္းဟု ဆိုနိဳင္ေၾကာင္းကို ထပ္မံသေဘာေပါက္မိသည့္အတြက္ အလြန္ေက်နပ္မိပါသည္။

ထိုုအခ်ိန္မွာ တန္ခိုးရွင္တစ္ဦး ဘြားခနဲေပၚလာျပီး ေပ်ာက္သြားေသာပိုက္ဆံအိတ္ကို ယခုခ်က္ခ်င္းျပန္ရေအာင္ လုပ္ေပးပါမည္၊ သူ့ထံမွာ ယခုတစ္ၾကိမ္သာဆုေတာင္းပါဟု ကၽြန္မကိုေျပာလာေသာ္ ကၽြန္မလက္ခံမည္မဟုတ္ပါေခ်။ အခက္အခဲဟူသည္ လူသားကို personality တက္ေစသည္။ အသိညဏ္ႏွင့္ အေတြ ့အၾကံဳကို ရင့္က်က္ေစသည္။ ဗုဒၶသာသနာကား လူ့အစြမ္းအစကို အျပည့္အဝအသံုးခ်၍ ေလာကမွလြန္ေျမာက္ေစသည္။ ကိုယ္တိုင္ဘုရားျဖစ္လိုလ်င္လည္း ျဖစ္ေစနိဳင္သည္။ ထိုေန့အဖို့ေတာ့ မၾကီးက်ယ္လွေသာ္လည္း အနည္းငယ္မွ်ျမင့္တက္သြားေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ဆံုးရွဳံးသြားေသာပိုက္ဆံအိတ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပို၍ တန္ဖိုးထားမိေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ရသည္။ စိတ္ထားတတ္ေအာင္၊ အေတြးအေခၚႏွင့္ ႏွလံုးသြင္းမွန္ေအာင္ သြန္သင္ခဲ့ေသာ ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္၊ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား၊ မိဘဘိုးဘြား၊ဆရာသမားမ်ား၊ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေက်းဇူးရွင္အေပါင္းတို့၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားကို ပို၍ပင္တန္ဖိုးထား ျမတ္နိဳးမိေသာေၾကာင့္ ပို၍ေက်နပ္ရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မႏွစ္ရွည္လမ်ား ၾကိဳးစားေလ့က်င့္ေနခဲ့ေသာ ခြင့္လႊတ္ျပံဳးတစ္ခုကို ထိုေန့မွာ တစ္ခ်ိန္လံုးပီပီျပင္ျပင္ ျပံဳးေနနိဳင္ခဲ့ျခင္းသည္ကား ကၽြန္မအတြက္ ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ။

[ထိုေန့က လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္၊ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို လိုက္လံကူညီေပးခဲ့သူ ဆရာမေဒၚပပဝင္းအား ဤေနရာ၌ ေက်းဇူးမွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါသည္။]

မမင္း(4th E.C)
ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္ ဗုဒၵဘာသာအသင္းၾကီးက လစဥ္ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ ဝိမုတၱိဂ်ာနယ္ အတြဲ၁၊ အမွတ္ ၄။ (1st August 2002)

အမွိဳက္မီး

ဘဝဟာ မီးေလာင္မွဳတစ္ခုဆိုရင္
လူဟာပိုးဖလံရဲ့ ဆရာ

ခ်စ္တတ္ေနတဲ့ရင္ဘတ္နဲ့
မလြတ္လပ္တဲ့ စိတ္အာရုံကို
အျပစ္တပ္ လႊတ္ပစ္လိုက္ခ်င္လည္း
အျမစ္ထြက္ အစြဲေတြနဲ့
ေဖ်ာက္ရခက္ဆဲ ဗီဇေတြက
မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ၾကတယ္...

'အဝိဇၨာ' အေမွာင္ထုမွာ
တဏွာနဲ့ေႏွာင္ စုခဲ့ေလသမွ်
သံသရာခ်ီ ဒီအမွိဳက္ေတြ
ျပႆဒ္ကို မီးေလာင္ေနတာ။ ။



တရားစခန္းသြားေနတုန္း Scheduled Plan နဲ့တင္တဲ့ပို့စ္ဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ရမယ္ေလ။ ;P

ရွားရွားပါးပါး တရားသံေဝဂ ျဖစ္ခ်ိန္ေတြမွာ ေရးထားမိတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြျပန္ရွာဖတ္ျပီး ဒါေလးက အတိုဆံုးျဖစ္ေနတာနဲ့ ဟဲဟဲ.. အလြယ္တကုူပဲ ရုိက္ျပီးတင္ခဲ့လိုက္တယ္။

၂၀၀၂ ကတည္းက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ အသက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေနျပီပဲ။ :)

ဒီကဗ်ာေလးေရးတုန္းက စြန့္စားခန္းတစ္ရပ္လိုပါပဲ။ အခ်စ္ကိုဦးစားေပးတာတို့၊ အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္တယ္တို့ ဆိုတဲ့အရြယ္မွာ... ရင္ထဲကဟာေတြကို အမွဳိက္ေတြ၊ မီးေတြလို့ နာမည္တပ္လိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို အရသာရွိခဲ့တာကလား။